Вершы (на белорусском языке). Марина Ивановна Цветаева
* * *
Любасць адкуль жа такая?
Не першы раз лашчу скронi,
Вуснамi вусны чакаю,
I ад вясны ў палоне.
Святлелi i гаслi ночы.
(Любасць адкуль жа такая?),
Святлелi i гаслi вочы:
З iмi сустрэч шукаю.
Песня слязу выракала.
Ноч па вуголлi хадзiла.
(Любасць адкуль жа такая?)
Голас твой разбудзiла.
Любасць адкуль жа такая?
I што з ёй рабiць, спявача,
Каб яна век не змаўкала
З вейкамi твайго плачу?!
18 лютага 1916
* * *
Жнiвень — астры,
Жнiвень — зоркi,
Жнiвень — гронкi
Вiнаграду i рабiн
Iржавых — жнiвень!
Паўнаважным, дабрадзейным
Яблыкам сваiм iмперскiм,
Як дзiця, гуляеш, жнiвень,
Як далонню, гладзiш сэрца
Iменем сваiм iмперскiм:
Жнiвень! — Сэрца!
Месяц познiх пацалункаў,
Лiўняў i маланак познiх!
Лiўняў зорных
Жнiвень! — Месяц
Лiўняў зорных!
7 лютага 1917
* * *
А ў лоб цалаваць — турботы ўсе зняць.
Я ў лоб цалую.
Вачэй не мiнаць — бяссоння не знаць.
Я ў вочы цалую.
Губы шукаць — калодзеж капаць.
Я ў губы цалую.
У лоб цалаваць — памяць суняць.
Я ў лоб цалую.
5 чэрвеня 1917
* * *
Палюбiў багаты — бедную,
А вучоны — ды без розуму,
Палюбiў румяны — бледную,
А харошы — сэрцам грозную:
Залатар — паўгроша меднага.
— Дзе ж, купец, сляды раскошы той?
«На дзiравым донцы кошыка!»
— Дзе ж, гардлiвец, плён навучанькi?
«У дзявочых ласках-ручаньках!»
— Дзе ж, хлапчына, шчок чырвоных жар?
«Растапiў за ноч вачэй пажар!»
— З ланцужком дзе ж крыжык срэбненькi?
«Пад абцасамi ды ў дзеванькi!»
__________
Не любi, багаты, — бедную,
А вучоны — ды без розуму,
Не любi, румяны, — бледную,
А харошы, — сэрцам грозную:
Залатар — паўгроша меднага!
21-26 траўня 1918
* * *
С.Э.
Пiсала я на грыфельных брусках,
На веерах, з лiстотай, ледзь жывою,
Каля ракi, ля мора — на пясках,
На лёдзе-шкле — пярсцёнкамi зiмою,
I на ствалiнах векавых рабiн…
Нарэшце — каб было для ўсiх вядома!
Што ты: мой любы, любенькi й адзiн!
Пiсала я вясёлкамi i громам.
Я так хацела, каб найкожны лёс
Квiтнеў, як ружы ў веснавых далонях!
I як пасля — твар баранiўся слёз,
Тваё iмя — пульсiравала ў скронях…
Яно ў руцэ — прадажненькiм пiсьмом
Так сцiснута, што болем сэрца джалiць!
Не ў куплi! Знай! Як дар — пярсцёнак мой
Сябе ўратуе й на скрыжалях.
18 траўня 1920
Пераклала Валянцiна Аколава
